Η Εθνική Ελλάδος μας έχει συνηθίσει πλέον στις χαρές. Εντάξει και οι πίκρες είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά αυτό σημαίνει ποδόσφαιρο. Ωστόσο οι εποχές που οι Έλληνες φεύγαμε με σκυμμένο το κεφάλι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Έχουν περάσει συνολικά 20 χρόνια από όταν για πρώτη φορά, το 1994, πήγαμε σε ένα Μουντιάλ. Ήταν στις ΗΠΑ, δίπλα στην ελληνική ομογένεια... Οι Έλληνες όμως οπαδοί δεν ήταν αρκετοί για να βοηθήσουν τους διεθνείς μας, οι οποίοι έφυγαν... τρέχοντας, έχοντας δεχθεί 10 συνολικά, γκολ, μην έχοντας βάλει ούτε ένα, και συγκεντρώνοντας 0 βαθμούς.
Είκοσι χρόνια μετά, η ελληνική ομάδα χάνει στη «ρώσικη ρουλέτα» των πέναλτι μια θέση στην ελίτ των οκτώ κορυφαίων ομάδων του πλανήτη. 20 χρόνια μετά, πάμε ξανά στην αμερικανική ήπειρο, στα νότια αυτή την φορά, και φεύγουμε με πικρία. Πικρία όχι για την εμφάνισή μας (κι ας ξεκινήσαμε με γκρίνιες), αλλά για τον ότι δεν φτάσαμε στις 8 καλύτερες ομάδες του πλανήτη.
Στα 20 αυτά χρόνια που πέρασαν η διαδρομή δεν ήταν εύκολη. Η δεκαετία του '90 ήταν μεταβατική. Έλληνες παίκτες και καλοί υπήρχαν. Δεν μπορούσαν όμως να συνεργαστούν στο πλαίσιο της Εθνικής Ομάδας. Οι παίκτες αυτοί αποτέλεσαν την βάση που θα έκανε το θαύμα του 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας κατακτώντας το EURO 2004. Χρειάστηκε βέβαια και η βοήθεια ενός Γερμανού. Του Ότο Ρεχάγκελ, ενός σύγχρονου Όθωνα ο οποίος μεταρρύθμισε την Εθνική ομάδα και την έκανε ικανή να παίρνει τα αποτελέσματα. Κάτι που δεν πετύχαινε παλαιότερα. Κι ας ξεκίνησε την καριέρα του στον πάγκο της γαλανόλευκης με ήττα 5-1 από την Φινλανδία...
Χάρη σε αυτόν, το ταλέντο του Ελληνα ποδοσφαιριστή και η μαχητικότητά του μπήκαν σε «καλούπια». Δημιούργησε ένα πειθαρχημένο σύνολο που στηριζόταν και στηρίζεται στη «σφικτή» άμυνα. Εκανε τους παίκτες του να πιστέψουν πως δεν υπάρχουν όρια. Από το 2004, η ελληνική ομάδα απουσίασε μόνο σε ένα απ’ τα μεγάλα ραντεβού που ακολούθησαν: από την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006. Πήγε στο EURO του 2008 χωρίς να καταφέρει να περάσει απ’ τους ομίλους στους «8», αποτυγχάνοντας έτσι να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Ήταν, όμως, εκεί, στην τελική φάση. Και αυτό μετρούσε πάνω από όλα.
Ακολούθησε η παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Εκεί ήρθαν τα πρώτα γκολ και η παρθενική νίκη στη διοργάνωση, πριν ο Οτο Ρεχάγκελ παραδώσει τη σκυτάλη στον Φερνάντο Σάντος. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Η Εθνική Ελλάδος με βάση τη θέση της στην παγκόσμια κατάταξη ήταν πια στην ελίτ. Για του λόγου το αληθές, η πρόκρισή της στον προημιτελικό γύρο στο EURO του 2012. Και εν συνεχεία, η παρουσία της στις 16 καλύτερες ομάδες του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας.
Τώρα έφθασε η σειρά για να παραδώσει ο Σάντος τα ηνία στον Κλάουντιο Ρανιέρι. Ο 62χρονος Ιταλός τεχνικός έχει μπροστά του ένα δύσκολο έργο: να διατηρήσει την Εθνική μας ψηλά. Πρώτη του αποστολή είναι η προκριματική φάση του EURO 2016. Με την αύξηση των ομάδων που θα περάσουν στην τελική φάση από 16 σε 24, ο δρόμος για παρουσία σε ακόμη μία μεγάλη διοργάνωση (θα είναι το τέταρτο σερί Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για την Ελλάδα) είναι ανοιχτός.
ΠΗΓΗ: koolnews.gr
0 comments:
Post a Comment